Από Πίσω

Μετά από τις επίμονες επικλήσεις πολλών, με χαρά σας παραθέτω το γνωστό ποίημα "Από Πίσω". Θα ήθελα να σημειώσω πως δεν το εμπνεύστηκα με γνώμονα τις βιολογικές μου ανάγκες, βάζοντας επιτέλους ένα τέλος στις φήμες που διαδόθηκαν. Βεβαίως ένα ποίημα είναι ελεύθερος κανείς να το ερμηνεύσει όπως του ταιριάζει. Αρκεί να μην προβάλει τα βίτσια του στον δημιουργό.

Από πίσω

Δεν μ’ ακούει κανείς,

Νοιώθω πως μπορώ, δε μπορώ όμως τελικά.

Είναι ακόμα νωρίς,

Προλαβαίνω να μπω στη σειρά;

Δεν με νοιώθω,

Αχτίνες ντροπής με διαπερνούν,

Ταπεινή και μικρή,

Είναι οι δρόμοι πολλοί, πολλοί με προσπερνούν.

Είναι μέρες γεμάτες σκόνη,

Κρύβομαι στο πλάι του δρόμου, στους αγκαθωτούς θάμνους,

Ο χρόνος περνά, σιωπηλά, θλιβερά

Βλέπω θαμπά, μες τη σκόνη θαμπά.

Έχει κόσμο πολύ,

Μου αρέσει η σιωπή, μετά,

Μετά από λίγο καιρό, τη φοβάμαι.

Ακίνητη, οι άλλοι συνεχίζουν να προσπερνούν.

Κι όμως μπορώ, είμαι καλύτερη,

Είμαι Η καλύτερη!

Κι όμως μένω εδώ, 

Πιο πολύ καιρό από όσο είχα τη διάθεση.

Ακολουθώ, από πίσω ακολουθώ,

Να προσπεράσω δε καταφέρνω

Είμαι αυτή που οι άλλοι προσπερνούν,

Με χαρά με κοιτούν, όπως θα τους κοιτούσα κι εγώ.

Θα σας τη φέρω σε όλους σας!

Μετά βρίσκω άλλη λύση, πιο συμφέρουσα.

Δε βρίσκω νόημα να προσπερνώ,

Δεν το μπορώ, και μένω να κοιτώ, να σχολιάζω.

Ξαφνικά μ’ αρέσει κι όλας. Είναι πιο ωραία, από πίσω.