Έφυγε η παρείτσα μας..

Σήμερα το πρωί, έτσι ήσυχα ήσυχα, σαν την πατημασιά της, χάσαμε την γατούλα μας τη Σούλα.

Είναι Τετάρτη 12 Νοεμβρίου του 2008, και ένα μυστήριο κενό υπάρχει γενικά. Η Σουλίτσα μας ήταν μια γατούλα πολύ ταλαιπωρημένη στα πρώτα της χρόνια, που όμως είχε την τύχη να αγαπηθεί πάρα πολύ από όλους μας.

Την πήραμε λίγων εβδομάδων, η μητέρα της ήταν μια αδέσποτη γάτα που γέννησε μέσα σε ένα ψαράδικο. Ήταν τόσο μικρούλα που την πρώτη βραδιά που την έφερα σπίτι, την ψάχναμε για μια ολόκληρη ώρα μέσα στο τότε δωμάτιό μου. Τελικά είδαμε δυο μικροσκοπικά ματάκια να μας κοιτάνε, μέσα απο μια στοίβα ρούχα που είχα αραδιασμένα στην καρέκλα.

Πολύ νωρίς έχασε την αδερφή ψυχή της, τον Φουριέ, που κι αυτός μας λείπει μέχρι και σήμερα. Έκτοτε ο χαρακτήρας της άλλαξε λιγάκι, έγινε πιο νευρική γενικά, και προσέγγιζε πολύ δύσκολα τους ανθρώπους. Παραπονιόταν συχνά με ένα γλυκό, υπέργλυκο "νιάου" και ήθελε συνέχεια να είναι σε μια αγκαλιά.

Γέννησε πολλά γατάκια, τα πρόσεξε πολύ, μέσα σε αυτά και ο Νότης. Δεν ξέρω ποιόν θα πειράζει τώρα ο Νοτάκος, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην την ψάχνει, να μη νοιώσει τη διαφορά. Για να παρηγορηθώ.

Όλα αυτά τα χρόνια μας κράτησε συντροφιά και μας νιαούριζε γλυκά κάποιες δύσκολες στιγμές. Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι το σπίτι χωρίς την Σουλίτσα μας φαρδιά πλατιά πάνω στο τραπέζι, τις σακούλες, τα χαρτιά, τις εφημερίδες.








Διάβαζα κι ερχόταν και άραζε πάνω στα βιβλία μου. Τώρα ποιός θα παραμονεύει να μπει στην ντουλάπα κ άμα μπει την πούτσισες? Ποίος θα κάνει το πουλί καλύτερα απο κάθε άλλο γατί; Ποιός θα γουρλώνει τα μάτια και θα ανεβαίνει τη σκάλα για να μπεί στο πατάρι; Ποιός θα πιάνει την προεδρική πολυθρόνα; Τόσο πολλά μπορώ να πω γι' αυτήν, έτσι κ αλλιώς μπορούσα πάντα να μιλάω για ώρες για τα γατάκια μου!





Δε θέλω να ξεχάσω την γλυκιά μου γατούλα, το ύφος της, τον χαρακτήρα της, το στυλ της, την αίσθησή της. Εύχομαι να μην την ξεχάσω. Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί, για μια ακόμα φορά. Φανταζόμουν ότι θα ζήσει κάποια χρόνια ακόμα, καθώς δεν είχε κανένα πρόβλημα, και πως θα προλάβαινα να την απολαύσω λίγο ακόμα όταν γύριζα με το καλό. Και αυτό με έχει πικράνει πολύ. Αυτό που με ηρεμεί είναι πως δεν υπέφερε καθόλου, έφυγε έτσι το πρωί ξαφνικά, με λίγες ανάσες. Έτσι είναι η ζωή, ας ευχηθούμε να υπάρχει κάτι μετά απο όλα αυτά.



Μας έδωσε τόσο πολλά αυτή η ψυχούλα, και την ευχαριστώ για όλες τις τρυφερές στιγμές, για το τόσο γέλιο, για όλες τις ματιές, για τα πατούσια της, για τα χάδια της, για όλα τα πρωινά που με ξυπνούσε και με βοηθούσε να τα βλέπω όλα πιο αισιόδοξα.


Σουλίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Κι αν είσαι κάπου, καλή τύχη!

Β.