Hello Hello all..

Καλησπέρα σας. Ο ήλιος μόλις έχει δύσει τούτη τη φορά. Σας γράφω μην έχοντας τίποτα να κάνω, και μην έχοντας τίποτα να πώ. Έτσι για ένα γεια πέρασα, κάτι που αμελούν επιμελώς τα υπόλοιπα μέλη του blog. Και ας γράψω ένα ποίημα.

Η χίπις πριγκίπισσα

Είμαι μόνη στο σαλόνι,
χωρίς πεπόνι, χωρίς μπαλκόνι,
με ένα τσεμπέρι στα μαλλιά μου
και την μαύρη νυχτικιά μου.

Κάθισα στην Κονσουέλα,
που μου φώναζε έλα, έλα,
είμαι τόσο εξαρτημένη,
τόσο πολύ αλλοπαρμένη.

Κονσουέλα μου καλή,
μικρή μικρή και ασπρουλή
χαίρομαι να σε αγγίζω
και σαν χαζή να ξεφωνίζω.

Απορώ κάθε ημέρα,
Έτσι θα πάω παραπέρα;
και ακόμα αναρωτιέμαι
με τι λουκ περιπλανιέμαι.

Μα σε τέτοιο μποέμ σπίτι,
μου ταιριάζει τούτη η μύτη
είμαι γύφτισσα, τσιγγάνα,
έτσι όπως τρώω την μπανάνα.

Μήπως φταίει η ηλικία;
Μήπως είμαι μαλακία;
Ή μήπως όλοι στέκουν έτσι,
όταν φτιάχνουνε γιουβέτσι;

Τι να σου κάνουν οι κοιλιακοί,
το πιστολάκι, κι η ισιωτική;
Ματαιώτις ματαιοτήτων τα πάντα ματαιώτις,
δεν είσαι τίποτα, άμα δεν είσαι πότης.

Κι ευτυχώς, κάποιες αλήθειες,
σε κάνουν κουλ, τούτες τις νύχτες.
Που νιώθεις έτσι, κάπως μπανάλ,
πώς όλα τα χουν πει πρώτοι αλ'...

(it's just history repeating itself mates...)

Β.