Μητσάρας 2821

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ο ΠΑΠΠΟΥΣ
Ο παππούς του Μητσάρα, Μητσάρας κι αυτός, ανέπτυξε την πλήρη θεραπεία κατά του καρκίνου πριν από πολλά χρόνια. Ο μικρός Μητσάρας λοιπόν, από παιδί ήταν πολύ περήφανος για την οικογένειά του. Πάντα μιλούσε γι' αυτήν, και πάντα άφηνε υποννοούμενα, ή έλεγε ευθέως, ότι η δική του γενιά είναι κάπως ανώτερη από τους υπόλοιπους, γιατί η προσφορά της στην ανθρωπότητα δεν είχε προηγούμενο.
Έτσι, συνεπαρμένος, όποτε έβρισκε τα δύσκολα, δεν έχανε την αυτοπεποίθησή του. Όταν έχανε, ή όταν έκανε κάποιο χοντρό λάθος, χαμογελούσε σχεδόν αδιάφορα! Κάπως του φαινόταν ότι ήταν ανώτερος, και ότι οτιδήποτε στραβό ήταν μιά λεπτομέρεια στον ωκεανό του μεγαλείου της οικογένειάς του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ
Μεγαλώνοντας ο Μητσάρας, μ' αυτά και μ' αυτά, δεν προσπαθούσε και πολύ. Πέρασε με τα τσαρούχια στο πανεπιστήμιο, γιατί ήταν πανέξυπνος, αλλά το έριξε στο χαβαλέ. Διαπίστωνε ταυτόχρονα ότι ζούσε σε ένα άδικο κοινωνικό σύστημα που δεν δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, το σύστημα, φαινόταν ότι επέτρεπε σε κάποιους να πλουτίζουν παράφορα, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία πρακτικών απάνθρωπης διαφθοράς.
Αχ! Αυτός ο Μητσάρας! Έβλεπε τους γύρω του να δουλεύουν, να προσπαθούν για μια ζωή που του φαινόταν μάταιη, μονόχρωμη, κουραστική και μικρή. Κατάλαβε ότι άλλα πράγματα έχουν πραγματική αξία. Αυτό, ταίριαζε πάρα πολύ με τις φοιτητικές του συνήθειες, να αποφεύγει δηλαδή την προσπάθεια. Επίσης ταίριαζε με την δεδομένη ανωτερότητα της οικογένειάς του: Οι γύρω του δούλευαν γιατί είχαν φάει το παραμύθι του συστήματος. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι είχαν γίνει υπόδουλοι. Ξεκινώντας από αποδεδειγμένα φαινόμενα αδικίας και διαφθοράς, ο Μήτσος κατέληγε πάντα και με σιγουριά ότι η κοινωνία που έβλεπε γύρω του είναι μηδενική. Φτιαγμένη για να εκμεταλλεύονται κάποιοι λίγοι και συγκεκριμένοι τους πολλούς. Αυτός όμως, ήξερε! Δεν έτρωγε το παραμύθι. Δούλευε πολύ χλιαρά λοιπόν, και άρπαζε ότι μπορούσε από το σύστημα, όποτε έβρισκε την ευκαιρία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΤΑ ΞΕΡΩ
Τα εργατικά κορόιδα λοιπόν του συστήματος, είχαν ακόμη πολλά να μάθουν από τον παππού Μητσάρα. Ήταν νυχτωμένα, και μακάρι να μπορούσαν να πάρουν λίγο από το φως της οικογένειας. Έτσι σκεφτόταν ο Μητσάρας. Το σύστημα εν τω μεταξύ είχε γίνει πολύπλοκο: Τόνοι προϊόντος και χρήματος διακινούνταν σε αέρινη μορφή από τράπεζα σε τράπεζα. Ο αέρας, επιννοημένος για την επέκταση της ανάπτυξης, ήταν κάτι τόσο αιθέριο και άφθονο που ο Μητσάρας άρχισε να το χρησιμοποιεί. Δεν έμπαινε στον κόπο να καταλάβει τι ήταν, έστω και στο περίπου. Δεν είχε σημασία εξάλλου: Από ένα άδικο, συνωμοτικό σύστημα υποδούλωσης των λαών, όποτε μπορείς να πάρεις κάτι, πάρ'το. Αυτό είχε γίνει το μότο του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Η ΑΤΥΧΙΑ
Μετά έγινε κάτι πολύ άβολο. Λέγεται ότι υπάρχουν τρεις εκδοχές: είτε το σύστημα αποφάσισε να διαλύσει τον Μητσάρα, είτε οι συνάδελφοί του κατάλαβαν ότι τους θεωρούσε κορόιδα και ένιωσαν αδικημένοι, είτε ξαφνικά ο αέρας δεν ήταν και τόσο άφθονος οπότε οι αεριτζίδες είπαν να τον κόψουν. Για το ποιό ή ποιά από αυτά συνέβη θα σας γελάσω. Πάντως ο Μητσάρας βρέθηκε να χρωστάει σ' όλους αυτούς με τους οποίους γελούσε τόσα χρόνια, τόσο πολύ πράμα και αέρα που ήταν η πλήρης καταστροφή.
Το σκεφτόταν από εδώ, το σκεφτόταν από εκεί ο δικός σου, και μπερδευόταν. Εννοείται ότι φταίει το σύστημα, αλλά και αυτοί οι συνάδελφοι είναι τόσο πολύ πρόβατα; Πρέπει να κάνω επανάσταση, αλλά πως θα ξυπνήσω τους υπόλοιπους; Προσπάθησε να τους προσεγγίσει αλλά τα επιχειρήματα ήταν φτωχά: Για τους άλλους δεν είχαν αλλάξει και πολλά, και ήταν πολύ δύσκολο να πείσει τα γελοία αυτά πρόβατα να επαναστατήσουν για την πάρτη του Μητσάρα. Βέβαια, ήταν εγγονός του Μητσάρα του μεγάλου, ήταν ηθική η υποχρέωση για αλληλεγγύη. Και σίγουρα το σύστημα θα έτρωγε κι άλλους αργότερα. Οι συνάδελφοί του όμως σκέφτονταν διαφορετικά: "ζούμε τόσα χρόνια μέσα στο σύστημα, δουλεύουμε και δεν έχουμε ιδιαίτερο παράπονο. Εντάξει, δεν τρώμε τα φρέσκα φαγητά που έτρωγε ο Μητσάρας, ούτε έχουμε και πολύ ελεύθερο χρόνο. Αλλά είμαστε σχετικά ευχαριστημένοι. Γιατί να τα ρισκάρουμε όλα για έναν Μητσάρα, που την έπαθε επειδή ήταν πιό έξυπνος και έπαιρνε από το άδικο σύστημα ενώ εμείς δίναμε! Εντάξει, κάποιοι σ' αυτό το σύστημα πλουτίζουν άδικα, αλλά μήπως και ο Μητσάρας, τελικά, δεν ήταν κι αυτός ένας απ' αυτούς που καρπωνόταν άδικα τις δικές μας προσπάθειες;"

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Αχ, Μητσάρα μου. Σε παρεξήγησαν! Εσύ τόσα χρόνια προσπαθούσες να τους ξυπνήσεις, τους έλεγες: μη δουλεύετε ρε φίλοι και τόσο πολύ, άλλα πράγματα έχουν σημασία στη ζωή. Εκμεταλλευτείτε το σύστημα γιατί είναι άδικο. Κι αυτοί, το πήραν για εμπαιγμό. Γιατί, σκέφτηκαν, κατά κάποιον τρόπο είναι αλήθεια, ότι όταν οι αδαείς βάζουν σε έναν μισοτρύπιο κουμπαρά και ένας έξυπνος παίρνει, αυτός ο ένας παίρνει από αυτά που δίνουν οι αδαείς.
 Το ξανασκέφτηκε ο Μητσάρας. Σκέφτηκε τον παππού, το ωραίο παρελθόν, τα φοιτητικά του συνθήματα, τις αρχές και τις αξίες του. Να προσπαθήσει να ξεχρεώσει το σύστημα για να διατηρήσει την ακεραιότητα και ανεξαρτησία του, ή να κλειστεί στο σπίτι του και να τρώει ότι βγάζει ο κήπος; Μιά από εδώ, μιά από εκεί, δεν μπορούσε ν' αποφασίσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Η ΚΑΤΗΦΕΙΑ
Ήρθε μια μέρα, που ο Μητσάρας θέλει να ξεχάσει: Το σύστημα τον πληροφόρησε πως πρέπει να δουλεύει από εδώ και πέρα διπλάσια απ' όλους τους άλλους. Φυσικά, ο Μητσάρας δεν ήταν έτοιμος για μιά τέτοια σχεδόν μάταια προσπάθεια. Αν ήταν να δουλέψει για να κάνει ένα σπίτι, να βελτιώσει κάτι στη ζωή του τέλος πάντων, ίσως θα μπορούσε να το καταπιεί. Αλλά να δουλέψει τόσο πολύ για να παραμείνει στα ίδια; να πληρώσει το σάπιο σύστημα; Ο Μητσάρας έβαλε τα κλάματα.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΗΤΑΝ ΠΑΠΠΟΥΣ
Όπως όλοι, θέλει μιά προοπτική για να αλλάξει. Κάτι καλό να βλέπει μπροστά για να δουλέψει.
Μέσα σ' ένα όνειρο, ο Μητσάρας είδε ότι ανεξάρτητα με τον συμβιβασμό που θα κάνει ή όχι με το σύστημα, πρέπει να τα βρεί με τους συναδέλφους του. Να τους προσεγγίσει με σεβασμό και να παρουσιάσει μια δημιουργική λογική, στη θέση του μηδενισμού του. Κι ας μην είχαν αυτοί τέτοιο παππού.